Για τις παραλίες, χωρίς παρωπίδες

Παρακολούθησα προσεκτικά την αντιπαράθεση που ξέσπασε πριν λίγες μέρες σχετικά με την πρόθεση της δημοτικής αρχής να αξιοποιήσει τις δυο πλαζ του Πειραιά : τα Βοτσαλάκια και τη Φρεαττύδα. Είδα ότι η κριτική που ασκείται εστιάζεται κυρίως στη διαδικασία που ακολουθήθηκε και δευτερευόντως στην ουσία.

Συγγνώμη, αλλά η κουβέντα έτσι δεν οδηγεί πουθενά.

Πέρα από την αυτονόητη διαφάνεια που πρέπει να ισχύσει αναφορικά με τους όρους της όποιας παραχώρησης σε όποιον επιχειρηματία (σε αυτό το σημείο νομίζω ότι η κριτική οδήγησε στην επιστροφή του φακέλου και την επανεξέταση των όρων, άρα ήταν εποικοδομητική), οφείλουμε να πούμε καθαρά στους πολίτες τι τελικά θέλουμε να κάνουμε με τις δύο πλαζ του Πειραιά. Και φυσικά τι προτιμάμε : τη σημερινή εικόνα μιζέριας και εγκατάλειψης ή μια ανάπτυξη, όσο γίνεται πιο ήπια, προς όφελος των πολιτών;

Όσο κι αν η δεύτερη επιλογή μοιάζει να είναι αυτονόητη, δυστυχώς, είναι γνωστό πως στον Πειραιά πρέπει να δίνουμε μάχες και για τα αυτονόητα. Να ανακαλύπτουμε εξ αρχής πότε την πυρίτιδα και πότε την Αμερική.

Να ανακαλύπτουμε δηλαδή λύσεις που εφαρμόζονται με επιτυχία, εδώ δίπλα, σε κοντινές πλαζ του Σαρωνικού. Για να μην πάμε στον πολυτελείας Αστέρα Βουλιαγμένης με το πανάκριβο εισιτήριο (που πάντως οι δημότες του οικείου δήμου δεν καταβάλουν αφού έχει υπάρξει σχετική πρόβλεψη), εδώ πιο κοντά στον σχετικά πιο λαϊκό Άλιμο, η λύση έχει βρεθεί. Δωρεάν είσοδος για τους δημότες, εξασφαλισμένος ελεύθερος χώρος για όποιον δεν θέλει να νοικιάσει ομπρέλα και ξαπλώστρα, αρκετές επιχειρήσεις εστίασης με λογικές τιμές για όποιον επιθυμεί να φάει, να πιεί ένα καφέ ή ένα ποτό.

Η πλαζ του Αλίμου δεν έχει τίποτα περισσότερο από τα Βοτσαλάκια και την Φρεαττύδα. Ούτε από την άποψη φυσικής ομορφιάς, ούτε από την άποψη καθαρότητας των υδάτων. Είναι μόνο η πρωτοβουλία του τοπικού δήμου να τη λειτουργήσει σε συνεργασία με ιδιώτες επιχειρηματίες που την έχει αναβαθμίσει.

Είναι προφανές πως πολλά εναλλακτικά μοντέλα ανάλογης αξιοποίησης μπορούν να εφαρμοστούν στον Πειραιά. Το χειρότερο είναι να μη γίνει τίποτε, να μείνουν αυτές οι δυο φυσικές αυλές της πόλης εγκαταλελειμμένες. Ειδικά στις παρούσες συνθήκες, με την οικονομική ασφυξία να έχει καταδικάσει χιλιάδες νοικοκυριά που ετοιμάζονται να δουν κυριολεκτικά ως όνειρο θερινής νυκτός την πιθανότητα ολιγοήμερων έστω διακοπών, θα αγγίζει τα όρια της κοινωνικής αναλγησίας η μη αξιοποίηση των δύο αυτών πλαζ. Αντίθετα, θα είναι μια ανάσα για όσους παραμείνουν και το καλοκαίρι στην πόλη. Με ελεύθερη (ή συμβολική) είσοδο για τους δημότες, ίσως με σημαντική έκπτωση για τους δημότες των γύρω δήμων του Πειραιά, με ελεγχόμενες τιμές στα βασικά προϊόντα που θα πωλούνται σε επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιηθούν εκεί, με τη δυνατότητα να μην καταναλώνει κανείς τίποτα αν το επιθυμεί, η αξιοποίηση των πλαζ θα είναι και μια αφορμή να αποκτήσουν οι Πειραιώτες  μια νέα σχέση με την πόλη τους.

Ξαναδιαβάζω τα παραπάνω και αντιλαμβάνομαι πως μερικές φορές κάποιοι δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Την βαπτίζουν όπως θέλουν και με βάση αυτήν την ονομαδοσία στέκονται δίπλα της ή απέναντι της. Αν κάτσεις να μετρήσεις πόσα καθίσματα περισσότερο από τα προβλεπόμενα βγάζει η μικρή καντίνα-μπαράκι που λειτουργεί το καλοκαίρι στα Βοτσαλάκια για να υποστηρίξεις ότι λειτουργεί παράνομα, τότε απλώς έχεις χάσει τη μπάλα. Διότι σου διαφεύγει το ουσιώδες, που είναι το γεγονός πως η λειτουργία της καντίνας εκεί αποτελεί χρόνια τώρα μια δυνατότητα απόδρασης για όσους είναι καταδικασμένοι να περνούν τις καλοκαιρινές τους βραδιές στην πόλη. Θα μπορούσε να ήταν αισθητικά πιο αναβαθμισμένος ο χώρος; πιθανόν. Εγώ θα πρόσθετα να έχει και καλύτερη μουσική. Αλλά προφανώς δεν είναι αυτά τα κυρίαρχα. Ούτε το ποιος θα κάνει χρήση του παρκινγκ στα Βοτσαλάκια ή του αυθαίρετου παρκινγκ στη Φρεαττύδα είναι κυρίαρχο θέμα. Δεν είδα σε άλλους δήμους να παρέχεται δωρεάν παρκινγκ δίπλα στις πλαζ ή ακόμη και δίπλα σε χώρους αθλητικών δραστηριοτήτων. Μην τρελαθούμε, αφορμές για να σταματήσουμε ένα σχέδιο μπορούμε να βρούμε πολλές. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε.

Πρακτικά υπάρχει μια και μόνο επιλογή για όποιον επιθυμεί πραγματικά την λειτουργική αναβάθμιση των δυο πλαζ του Πειραιά. Η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και ο καθορισμός των όρων εντός των οποίων μπορεί να κινηθεί ο όποιος επενδυτής από την πλευρά του Δήμου. Η δημοτική αντιπολίτευση έχει πεδίον δόξης λαμπρόν ακριβώς στον έλεγχο αυτών των όρων. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις.

Οι πολίτες του Πειραιά θέλουμε το καλοκαίρι να κολυμπάμε στις παραλίες μας , σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον χωρίς να μας «παίρνουν το σκαλπ». Για την επίτευξη αυτού του στόχου οφείλουν να δουλέψουν δημοτική αρχή και αντιπολίτευση.