Τίτλοι τέλους

Έχει προαναγγελθεί αρκετές φορές και έχει διαψευστεί άλλες τόσες. Το τέλος της μεταπολίτευσης. Που πολλοί το έφερναν πριν την ώρα του, τις περισσότερες φορές χρησιμοποιώντας το κατά το δοκούν για να προσαρμόσουν μια ανάγνωση της συγκυρίας στις δικές τους αναλύσεις.

Ίσως για πρώτη φορά το τέλος αυτό έχει έλθει τόσο κοντά. Βίαια και αποφασιστικά. Τριάντα επτά και πλέον  χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν και στηρίχθηκαν σε έναν ισχυρό (και κάποιες φορές «γόνιμο») δικομματισμό που αποτυπωνόταν και σε μία ευρύτερη εκλογική αποδοχή και επιρροή.  Ύστερα ήλθε το Μνημόνιο, το ΔΝΤ, η Τρόικα, ότι θέλετε. Περισσότερο από τη εκλογική καταβαράθρωση που καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις για τα δύο συγκυβερνώντα  κόμματα ήταν η δραματική Κυριακή, η ψηφοφορία στη Βουλή και οι μαζικές διαγραφές που συνόδευσαν τις μαζικές διαφοροποιήσεις βουλευτών και από τις δύο πλευρές, που φέρνει πιο κοντά αυτό το τέλος.

Στις εκλογές του Απριλίου όλα δείχνουν ότι θα έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ δίπλα στο κανονικό ΠΑΣΟΚ και μια ΝΔ δίπλα στην κανονική ΝΔ. Μόνο που δύσκολα θα μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ποιο ΠΑΣΟΚ και ποια ΝΔ θα είναι πιο «κανονικά». Το ΠΑΣΟΚ  του Μνημονίου ή εκείνο που θυμήθηκε ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος, καταψήφισε τη σύμβαση και βρέθηκε εκτός κόμματος; Η ΝΔ που υπερψήφισε ή εκείνη που θυμήθηκε να κάνει αντίσταση και βρέθηκε επίσης εκτός;

Ακόμη περισσότερο η ενίσχυση της Αριστεράς (σε τρεις εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους εκδοχές, τέτοιες που καθιστά απαγορευτική ακόμη και την ιδέα της άθροισης των δυνάμεων της) δημιουργεί ένα ακόμη πιο θολό τοπίο.

Πέρα από το ερώτημα της αυτοδυναμίας, που μάλλον θα μείνει αναπάντητο, το αίτημα της συνεργασίας που θα προβάλλει επιτακτικά θα διαπερνά οριζόντια τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις αναδεικνύοντας συγκλίσεις και αποκλίσεις που μέχρι χθες κρύβονταν  πίσω από την εξουσία ή την προοπτική της.

 Φυσικά και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα αναζητήσουν  εκλεκτικές συγγένειες κατ’ αρχήν σε σχηματισμούς που θα υπάρχουν και θα έχουν μια κοινή ιστορική αναφορά με τα κόμματα τους, αλλά η πραγματικότητα πολύ γρήγορα θα καταδείξει το μάταιο αυτής της αναζήτησης.

Ακούγεται απλοϊκό , αλλά αποτυπώνει την πραγματικότητα: στο σκηνικό που προδιαγράφεται μετά τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου θα είναι πιο κοντά στη Ντόρα (αν το κόμμα της Μπακογιάννη υφίσταται) και ο Καμμένος με τη «λαϊκή δεξιά» του πιο κοντά στην Κατσέλη.    

Στις συνθήκες που διαμορφώνονται πλέον ο ήπιος και ειλικρινής πολιτικός λόγος, η επίπονη διαδικασία αναζήτησης προγραμματικών συγκλίσεων, η δυνατότητα σύνθεσης, ο πολιτικός πολιτισμός που θα ευνοεί την υπέρβαση ιστορικών διαχωρισμών και διαφοροποιήσεων του παρελθόντος αποτελούν ίσως τους μοναδικούς όρους που θα εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή πορεία στην έρημο. Γιατί προσωπικά διακινδυνεύω την πρόβλεψη: οι τίτλοι τέλους που πέφτουν στην οθόνη σηματοδοτούν παράλληλα  την έναρξη ενός νέου έργου, με την αστάθεια και την ξηρασία να διεκδικούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Θρίλερ θα δούμε και θα ζήσουμε. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην είναι και «σπλάτερ».