Για τις παραλίες, χωρίς προκαταλήψεις

Ο Πειραιάς έχει δυο ωραίες παραλίες. Τα Βοτσαλάκια και τη Φρεαττύδα. (Για την ακρίβεια  μόνο η πρώτη  είναι φυσική , αφού η Φρεαττύδα δημιουργήθηκε από προσχώσεις και αφού βοήθησαν αρκετές δυνατές σοροκάδες, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει). Οι παραλίες αυτές χρόνια τώρα έχουν εγκαταλειφθεί. Κατ’ αρχήν ήταν η μόλυνση του Σαρωνικού, ιδίως γύρω από το λιμάνι, που έκανε απαγορευτικό το μπάνιο εκεί, οπότε λίγους πείραξε η εγκατάλειψη.

Στη συνέχεια, ακόμη κι όταν βελτιώθηκε θεαματικά η ποιότητα των νερών χάρη στη λειτουργία της Ψυτάλλειας, το life style, που επικράτησε την δεκαπενταετία του πλαστικού χρήματος και των εύκολων δανεικών, όσους δεν έστελνε για τριήμερα στα νησιά, τους οδηγούσε για μια βουτιά στις κοσμικές παραλίες, της Βουλιαγμένης, της Γλυφάδας και της Βούλας.  Οπότε πάλι η εγκατάλειψη λίγους πείραζε.

Φέτος οι διακοπές, ιδίως για μια οικογένεια, θα είναι κυριολεκτικά όνειρο θερινής νυκτός. Ως εκ τούτου η πρόθεση της δημοτικής αρχής Πειραιά να αναβαθμίσει τις δυο παραλίες, τα Βοτσαλάκια και την Φρεαττύδα θα μπορούσε να γίνει δεκτή ως θετική εξέλιξη.

Αντ’ αυτού όμως διαπιστώνει κανείς μία αρνητική υποδοχή. Κινήσεις πολιτών διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση, προσπαθούν να ακυρώσουν τον πλειοδοτικό διαγωνισμό για την μίσθωση των παραλιών, συζητήσεις για την μη ύπαρξη αρχιτεκτονικού σχεδίου και την μη χωροθέτηση των καφέ που θα λειτουργήσουν εκεί, φόβοι για ακριβό εισιτήριο συνθέτουν το σκηνικό. Ακόμη καταγγελίες για την λειτουργία γκαράζ και σινεμά επιτείνουν την ατμόσφαιρα.

Από πολύ παλιά, από την δεκαετία του ’90, υποστήριζα ότι οι παραλίες πρέπει να αξιοποιηθούν.  Ακόμη απέναντι σ’ εκείνους που κυνηγούσαν με το Λιμενικό και κάθε άλλον τρόπο το «Scuba», την καντίνα- μπαράκι στα Βοτσαλάκια αρθρογραφούσα για τον …κοινωνικό ρόλο που επιτελεί. Καθάρισε και προστατεύει η λειτουργία του μέρος, τουλάχιστον, της παραλίας,  ενώ δίνει  σε όσους δεν μπορούν να πάνε διακοπές τη δυνατότητα να πιουν ένα ποτό δίπλα στη θάλασσα, τις καλοκαιρινές βραδιές.

Θα ήταν ιδανικό ίσως ο δήμος Πειραιά να μπορούσε να χρηματοδοτήσει και να λειτουργήσει μόνος του τις δύο παραλίες. Αν και θα υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να είχαμε μια χρεωκοπημένη κατάσταση, όπως εξελίχθηκαν οι περισσότερες δημοτικές επιχειρήσεις, στον Πειραιά και σ’ όλη την Ελλάδα.  Στις παρούσες συνθήκες πάντως κανείς δεν μπορεί να συζητήσει σοβαρά μια τέτοια προοπτική. Οπότε μονόδρομος ήταν η αναζήτηση επιχειρηματία – επενδυτή. Τώρα αν αυτός έχει συγκεκριμένη καταγωγή και πολιτικές επιλογές δεν το γνωρίζω – και προφανώς δεν μπορεί να έχει σχέση με την ουσία της συζήτησης. Όπως δεν μπορώ να κρίνω και αν οι 135.000 το χρόνο που θα εισπράξει ως ενοίκιο ο δήμος Πειραιά είναι μικρό ή ικανό ποσό.

Εκείνο που έψαξα, έμαθα, είδα και βρήκα πάντως είναι ότι αρκετή παραπληροφόρηση υπάρχει γύρω από το θέμα. 

Πρώτον και σημαντικότερο: δεν θα υπάρχει εισιτήριο!   Η είσοδος θα είναι δωρεάν , ενώ , φυσικά, θα υπάρχει απεριόριστος χώρος για όσους δεν θέλουν να ενοικιάσουν ξαπλώστρες κι ομπρέλες.  

(Σε ότι αφορά την μη ύπαρξη εισιτηρίου πάντως διαφωνώ. Πιστεύω πως μπορούσε να είναι δωρεάν η είσοδος για τους δημότες του Πειραιά, συμβολική η τιμή, πχ. 1 ευρώ για τους δημότες των γύρω δήμων , και λογικά μεγαλύτερη 4-5 ευρώ για τους υπόλοιπους).

Αρχιτεκτονικό σχέδιο υπάρχει!  Το έχουν συντάξει οι υπηρεσίες του δήμου και προβλέπει για μεν τη Φρεαττύδα την ανάπτυξη μόλις 50 ομπρελών, με τις αντίστοιχες ξαπλώστρες, με τη λειτουργία εκεί ενός beach bar. Για τα Βοτσαλάκια προβλέπεται  η διατήρηση του μπαρ που υπάρχει σήμερα (με ομπρέλες και ξαπλώστρες) , η λειτουργία της ταράτσας πάνω από την δημοτική πισίνα για εκδηλώσεις που απαιτούν catering, αλλά όχι ως εστιατόριο ή καφέ, η δημιουργία και λειτουργία ενός θερινού κινηματογράφου (σε συγκεκριμένο αδόμητο χώρο πίσω από το μπαρ) και η παράλληλη λειτουργία όλων των αθλητικών δραστηριοτήτων που φιλοξενούνται στα Βοτσαλάκια. Και φυσικά στις υποχρεώσεις του επενδυτή είναι ο ευπρεπισμός της πλαζ και η καθαριότητα του χώρου – λογικό και προς το συμφέρον του , αλλιώς ποιος θα κατεβαίνει για μπάνιο;

Μέχρι εδώ δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να διαφωνεί. Αν και ομολογώ ότι η σοβαρότητα δεν περισσεύει όταν ακούς διαμαρτυρίες για την λειτουργία του… σινεμά, όταν ο Πειραιάς δεν έχει ούτε έναν θερινό κινηματογράφο.  

Μία ένσταση

Ένα θέμα που όντως θα μπορούσε να συζητηθεί και να αποτελέσει αντικείμενο αναθεώρησης του σχεδιασμού είναι η λειτουργία του υπαίθριου παρκινγκ  που αυθαίρετα έχει δημιουργηθεί και λειτουργεί και στις δύο παραλίες. Από την σύμβαση με τον δήμο προβλέπεται ότι ο επενδυτής θα έχει δικαίωμα χρήσης του μισού χώρου από τον υφιστάμενο σήμερα στα Βοτσαλάκια ( ο άλλος μισός θα χρησιμοποιείται από τον Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου Πειραιά) κι ακόμη έκταση για 50 αυτοκίνητα στην Φρεαττύδα.  Εκτιμώ πως δεν χρειαζόταν. Ακόμη και σήμερα τις απογευματινές ώρες είναι δύσκολη η πρόσβαση με αυτοκίνητο στα Βοτσαλάκια για όσους π.χ. κατεβάζουν τα παιδιά τους στη πισίνα ή τα γήπεδα του τένις και του μπάσκετ. Φαντάζομαι δε πως οι περισσότεροι πελάτες θα κατεβαίνουν με τα πόδια και μετά τα πρώτα μποτιλιαρίσματα οι ίδιοι οι επενδυτές θα σκεφτούν πως ο συγκεκριμένος όρος δεν ήταν πολύ καλή ιδέα για την λειτουργία του χώρου.

Βέβαια όταν έχεις επιλέξει τη «δυναμική» αντιπαράθεση κι έχεις κόψει κάθε περιθώριο επικοινωνίας με την πλειοψηφία δύσκολα μπορείς να βρεις πεδίο διαπραγμάτευσης και προώθησης μιας λογικής εναλλακτικής αντιπρότασης. Αλλά ο αριστερίστικος ακτιβισμός  έχει   πάντα αυτό το μειονέκτημα. Στο όνομα ενός μέλλοντος όπου τα πάντα θα είναι ιδανικά, θυσιάζεται το παρόν που μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά έστω διαρκώς βελτιούμενο. Επιλογές είναι αυτές.

Υ.Γ. Δεν ξέρω τι τιμές θα έχουν τα μπαρ στα Βοτσαλάκια και τη Φρεαττύδα. Είναι μια ακόμη «αόρατη μομφή» που ακούω εσχάτως. Βέβαια όταν μπορείς να πηγαίνεις με την πετσέτα σου μπορείς να φέρεις  και το καφεδάκι σου από το σπίτι σου. Αλλά πάω στοίχημα με όποιον «δυναμικό ακτιβιστή» κινδυνολογεί σχετικά ότι  τα μπαράκια θα πουλούν το νεράκι όσα και τα περίπτερα επάνω από τις παραλίες. Στα πενήντα λεπτά. Απόλυτα ρυθμισμένο από την αγορά θέμα. Ε, τώρα αν το ουίσκι , η βότκα ή η μπύρα κάνουν πιο ακριβά, ας μην τα πιούμε εκεί. Ας κατέβουμε γι’ αυτό που θέλουμε να είναι, να ξαναγίνουν οι παραλίες μας. Χώροι για βουτιές, χαλάρωση, κοινωνικοποίηση. Ας σταματήσουμε τη γκρίνια κι ας κερδίσουμε την ευκαιρία.