4 χρόνια σε 40 μέρες;

Τις δέκα μέρες των διερευνητικών εντολών είχαμε δυο βασικούς  πρωταγωνιστές: τον Αλέξη Τσίπρα στην κατηγορία της τραγωδίας και τον Πάνο Καμμένο, που διεκδικεί το βραβείο στην κατηγορία της κωμωδίας - Όσκαρ πήγα να γράψω.

Βέβαια το ελληνικό δράμα περιλαμβάνει κι άλλους, με μικρότερους ή σοβαρότερους ρόλους, αλλά ας σταθούμε σήμερα στους δυο που ξεχώρισαν. Και ας αρχίσουμε με τον Καμμένο, που πιθανολογείται ότι αποτελεί πλέον «καμμένο χαρτί», αφού έμπλεξε ενώπιον της Προεδρίας της Δημοκρατίας τα χαρτιά του.

Εδωσε, λέει, ένα κείμενο, αλλά όχι τη συνέχεια του, το «Σχέδιο Β», με το οποίο έβαζε νερό στο κρασί του αν γινόταν ο ίδιος πρωθυπουργός, έπαιρνε και μια αντιπροεδρία  και (ουσιαστικά) τη διοίκηση της υπό ανακήρυξη ΑΟΖ. Εντελώς συμπτωματικά το δεύτερο μέρος της έγγραφης πρότασης του το κατήγγειλε  ως πλαστό μόλις έγινε γνωστή η ύπαρξη του κι οι βουλευτές του άρχισαν να ξεσηκώνονται, αντιλαμβανόμενοι πως ο πρόεδρος τους «έπαιζε» ερήμην τους. Κάπως έτσι έγινε βαρύς κι ασήκωτος ο πρόεδρος των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», ξαναγύρισε στη σκληρή γραμμή κι εγκατάλειψε το σχέδιο να εμφανιστεί ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως σωτήρας της ύστατης στιγμής.

Περιμένω με αγωνία να δω αν θα προλάβει στις επόμενες μέρες, μέχρι τις εκλογές, να μας χαρίσει τα αμέτρητα επεισόδια γέλιου που μας είχε χαρίσει η ΕΔΗΚ του μακαρίτη Γιάννη Ζίγδη από το 1977 μέχρι την ουσιαστική της διάλυση με το καταστροφικό αποτέλεσμα του 1981.

Ο Αλέξης του σοβαρού ρεπερτορίου

 Εντελώς διαφορετικό είναι φυσικά το ρεπερτόριο του Αλέξη Τσίπρα. Σοβαρός, νέος, ριζοσπάστης, φιλόδοξος, ανυποχώρητος, προστάτης του λαού, δημοφιλής, όμορφος, ατακαδόρος, δεν μασάει τα λόγια του. Η καριέρα του θα έλεγε κανείς ότι είναι εξασφαλισμένα θριαμβευτική αν δεν τον πρόδιδε, κάθε τόσο, το σενάριο κι οι συμπρωταγωνιστές του.  Κι εδώ που τα λέμε δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Πολλοί οι σεναριογράφοι, χωρίς το πηγαίο ταλέντο του οι άλλοι  ρολίστες. Νικητής στις εκλογές, αλλά δεν θέλει και να θριαμβεύσει. Λέει κάποια στιγμή στην αρχή του έργου ότι θα κατεβάσει τον λαό στο δρόμο όταν πάρει τη διερευνητική εντολή, την παίρνει  και το μόνο που κάνει ο λαός του είναι να γεμίζει το διαδίκτυο με απειλές κατά της Δημοκρατικής Αριστεράς, μη τυχόν και συναινέσει σε λύση και δεν ξαναπάμε σε εκλογές. Βγαίνει ο ένας συμπρωταγωνιστής του και λέει πως θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη με τα λεφτά των καταθετών στις τράπεζες, πάει να το σώσει ένας άλλος, βγαίνει ο τρίτος και μιλάει για αναγκαστικό δάνειο όσων έχουν πάνω από 20.000 ευρώ στις τράπεζες. Εμφανίζεται ήπιος και σοβαρός συμπρωταγωνιστής να λέει πως δεν θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες , αλλά σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και το ίδιο βράδυ ο πρωταγωνιστής το ξαναγυρνάει σε καουμπόικο μιλώντας και πάλι για καταγγελία.

Όλα αυτά πάντως διανθισμένα με εξαιρετικές ατάκες και συνθήματα του παρελθόντος. Τι το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω, τι χρονοντούλαπα της ιστορίας, ό, τι θέλετε. Περιμένω ν’ ακούσω μέχρι και το «αυτό δεν είναι συγκέντρωση, είναι σεισμός» ή το «είμαι βαθύτατα συγκινημένος» για να βεβαιωθώ πως έχει όντως μελετήσει πολύ καλά το ίνδαλμα του.

Εξακολουθώ πάντως να έχω μιαν απορία: αν, λέμε αν, ξαναπάρει ένα μεγάλο ποσοστό κι έχει εκ νέου την (διερευνητική , έστω) εντολή να κυβερνήσει τι θα την κάνει ο Αλέξης; Βλέπετε του Ανδρέα πήρε τέσσερα χρόνια από το 1977 ως το 1981 να μετατρέψει το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», σε κυβερνητικό πρόγραμμα που εξασφάλιζε την παραμονή στην Ευρώπη (έστω με αστερίσκους), ξέχασε το έξω από το ΝΑΤΟ και έδιωχνε τις «βάσεις του θανάτου» σε επτάμιση χρόνια, όσα δηλαδή θέλανε κι οι ΗΠΑ για να τις μεταφέρουν αλλού, όπου τους ήταν πιο χρήσιμες. Στην περίπτωση του Τσίπρα τα χρονικά περιθώρια είναι, φευ, εξαιρετικά στενά.