Κανονικά σε μια χρεωκοπημένη χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, που παρ’ όλα αυτά έχει ένα μεγάλο λιμάνι, όπως είναι ο Πειραιάς, αν άνοιγε κανείς συζήτηση για το που πρέπει να χωροθετηθεί λιμάνι κρουαζιέρας θα έπρεπε να τον στείλουν σε γιατρό. Ψυχιατρικής ειδικότητας κατά προτίμηση.
Αν μάλιστα αυτός συνέχιζε την κουβέντα λέγοντας ότι ένα λιμάνι υποδοχής κρουαζιεροπλοίων θα μπορούσε να φτιαχτεί στις εκβολές του Κηφισού ή τον Φλοίσβο (!), ε, τότε θα ήμασταν όλοι σίγουροι ότι ο τύπος παίρνει ληγμένα.
Στην Ελλάδα της χρεωκοπίας όμως η φράση κλισέ για «την κρίση που γεννά ευκαιρίες» φαίνεται ότι «κολλάει» παντού κι καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Ιδίως αφού οι βλακείες δεν φορολογούνται. Πόσο μάλλον δε που μπορεί να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα- που πάντως καμία σχέση με το δημόσιο συμφέρον δεν έχουν.
Λοιπόν, κάποιοι «παίζουν» με το λιμάνι. Εκμεταλλευόμενοι ίσως και τις ενστάσεις που διατυπώνονται για περιβαλλοντικούς κυρίως λόγους στην επέκταση του κεντρικού λιμένα με την ανάπτυξη χώρου κρουαζιέρας στο νότιο λιμενοβραχίονα, όπου θα μπορούν να «δένουν» έξι πλοία, προτείνουν ακριβώς τη «λύση» του Φάληρου!
Βεβαίως ο Οργανισμός του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας προκρίνει τη λύση του Πειραιά (προσθέτοντας συμπληρωματικά τη δημιουργία δύο θέσεων για κρουαζιερόπλοια στο Λαύριο και τη σύνδεση του λιμανιού εκεί με τον προαστιακό), αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Οπωσδήποτε η εξ αρχής κατασκευή χερσαίων υποδομών για ένα λιμάνι κοστίζει περί τα 4 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά κι αυτό δεν φαίνεται να παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Ακόμη δεν λαμβάνεται υπ’ όψη το γεγονός ότι εκεί , στις εκβολές του Κηφισού, υπάρχουν μαρίνες και ναυταθλητικοί σύλλογοι, οπωσδήποτε θα προκύψουν άλλης τάξεως περιβαλλοντικά ζητήματα, ενώ οι κατοικίες του θαλάσσιου μετώπου θα δουν τον ορίζοντα του να κοβέται από τα κρουαζιερόπλοια. Φυσικά λεπτομέρεια αποτελεί ότι ο όλος σχεδιασμός ανάπλασης του χώρου, τόσο διαφημισμένος, θα πάει στο καλάθι των αχρήστων.
Εκείνο που μετράει είναι για κάποιους η «ευκαιρία». Η αδυναμία της στιγμής, για την προώθηση μιας ουτοπικής, αλλά τόσο κερδοφόρας για ορισμένα συμφέροντα και μόνο ιδέας. Μέσα στη σύγχυση μάλιστα (όπως θα έλεγε κι ο μεγάλος ΚΥΡ) το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου στην πρόσφατη πρόσκληση που απηύθυνε σε επενδυτές για το Ελληνικό αναφέρει το πρώην αεροδρόμιο ως πύλη εξόδου προς τα νησιά του Αιγαίου. Ετσι γενικά, με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.
Είναι προφανέστατο ότι κάποιοι «παίζουν» και με το λιμάνι και με την ιδέα δημιουργίας ενός νέου στο Φάληρο. Στον Πειραιά, στην «πιάτσα» είναι γνωστοί με το ονοματεπώνυμο τους. Αλλά μεγαλύτερη σημασία από την αποκάλυψη της ταυτότητας τους (που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει), έχει να αποκαλύψουν τις θέσεις τους τα κόμματα. Τώρα πριν τις εκλογές.
Ιδίως η Νέα Δημοκρατία που υποστηρίζει πως βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας δεν μπορεί να κρατά τα χαρτιά της κλειστά για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να διατηρεί μια σχετική κρυφή ατζέντα. Κανείς δεν μπορεί να παίζει κρυφτούλι. Να παίζει με το λιμάνι, την οικονομία της πόλης, τον Πειραιά, αλλά και τελικά την εθνική οικονομία.
Αν μάλιστα αυτός συνέχιζε την κουβέντα λέγοντας ότι ένα λιμάνι υποδοχής κρουαζιεροπλοίων θα μπορούσε να φτιαχτεί στις εκβολές του Κηφισού ή τον Φλοίσβο (!), ε, τότε θα ήμασταν όλοι σίγουροι ότι ο τύπος παίρνει ληγμένα.
Στην Ελλάδα της χρεωκοπίας όμως η φράση κλισέ για «την κρίση που γεννά ευκαιρίες» φαίνεται ότι «κολλάει» παντού κι καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Ιδίως αφού οι βλακείες δεν φορολογούνται. Πόσο μάλλον δε που μπορεί να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα- που πάντως καμία σχέση με το δημόσιο συμφέρον δεν έχουν.
Λοιπόν, κάποιοι «παίζουν» με το λιμάνι. Εκμεταλλευόμενοι ίσως και τις ενστάσεις που διατυπώνονται για περιβαλλοντικούς κυρίως λόγους στην επέκταση του κεντρικού λιμένα με την ανάπτυξη χώρου κρουαζιέρας στο νότιο λιμενοβραχίονα, όπου θα μπορούν να «δένουν» έξι πλοία, προτείνουν ακριβώς τη «λύση» του Φάληρου!
Βεβαίως ο Οργανισμός του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας προκρίνει τη λύση του Πειραιά (προσθέτοντας συμπληρωματικά τη δημιουργία δύο θέσεων για κρουαζιερόπλοια στο Λαύριο και τη σύνδεση του λιμανιού εκεί με τον προαστιακό), αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Οπωσδήποτε η εξ αρχής κατασκευή χερσαίων υποδομών για ένα λιμάνι κοστίζει περί τα 4 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά κι αυτό δεν φαίνεται να παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Ακόμη δεν λαμβάνεται υπ’ όψη το γεγονός ότι εκεί , στις εκβολές του Κηφισού, υπάρχουν μαρίνες και ναυταθλητικοί σύλλογοι, οπωσδήποτε θα προκύψουν άλλης τάξεως περιβαλλοντικά ζητήματα, ενώ οι κατοικίες του θαλάσσιου μετώπου θα δουν τον ορίζοντα του να κοβέται από τα κρουαζιερόπλοια. Φυσικά λεπτομέρεια αποτελεί ότι ο όλος σχεδιασμός ανάπλασης του χώρου, τόσο διαφημισμένος, θα πάει στο καλάθι των αχρήστων.
Εκείνο που μετράει είναι για κάποιους η «ευκαιρία». Η αδυναμία της στιγμής, για την προώθηση μιας ουτοπικής, αλλά τόσο κερδοφόρας για ορισμένα συμφέροντα και μόνο ιδέας. Μέσα στη σύγχυση μάλιστα (όπως θα έλεγε κι ο μεγάλος ΚΥΡ) το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου στην πρόσφατη πρόσκληση που απηύθυνε σε επενδυτές για το Ελληνικό αναφέρει το πρώην αεροδρόμιο ως πύλη εξόδου προς τα νησιά του Αιγαίου. Ετσι γενικά, με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.
Είναι προφανέστατο ότι κάποιοι «παίζουν» και με το λιμάνι και με την ιδέα δημιουργίας ενός νέου στο Φάληρο. Στον Πειραιά, στην «πιάτσα» είναι γνωστοί με το ονοματεπώνυμο τους. Αλλά μεγαλύτερη σημασία από την αποκάλυψη της ταυτότητας τους (που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει), έχει να αποκαλύψουν τις θέσεις τους τα κόμματα. Τώρα πριν τις εκλογές.
Ιδίως η Νέα Δημοκρατία που υποστηρίζει πως βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας δεν μπορεί να κρατά τα χαρτιά της κλειστά για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να διατηρεί μια σχετική κρυφή ατζέντα. Κανείς δεν μπορεί να παίζει κρυφτούλι. Να παίζει με το λιμάνι, την οικονομία της πόλης, τον Πειραιά, αλλά και τελικά την εθνική οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου