Κατ' αρχήν η είδηση (που κακώς, κάκιστα δεν έγινε ευρύτερα γνωστή). Το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι στον πεζόδρομο της Σωτήρος τραμπούκοι της «Χρυσής Αυγής» επιτέθηκαν σε μέλη της δημοτικής κίνησης «Ανταρσία στο λιμάνι» που είχαν στήσει εκεί ένα πρόχειρο τραπεζάκι και διακινούσαν προπαγανδιστικό τους υλικό.
Τραυματίστηκαν κάποιοι, ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά, καθώς πολίτες, καταστηματάρχες, αλλά και μαθητές ενός παρακείμενου φροντιστηρίου έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους δεχόμενους την απρόκλητη επίθεση, απομακρύνοντας τους Χρυσαυγίτες - αυτό το τελευταίο έχει την ξεχωριστή του σημασία.
Οι πολίτες του Πειραιά στάθηκαν απέναντι στους επιγόνους των ταγμάτων εφόδου.
Ο Πειραιάς έχει την ιστορία του ως μία ανοικτή πολυπολιτισμική πόλη. Φυλές, θρησκείες, ιδεολογίες και γλώσσες έβρισκαν πάντοτε καταφύγιο στο φιλόξενο αυτό λιμάνι. Ανεξάρτητα από τις όποιες μορφές αντίδρασης στο φαινόμενο της ανόδου μιας ακραία μισαλλόδοξης και ελάχιστα συγκαλυπτόμενης φιλοναζί ιδεολογίας όσοκαι των μορφών τρομοκρατίας που υιοθετούν τα «τάγματα εφόδου» της , ένα πλατύ μέτωπο απομόνωσης τους πρέπει και μπορεί να υιοθετηθεί.
Όχι περιχαρακωμένο στους «συνήθεις υπόπτους», μιας ακτιβίστικης Αριστεράς, αλλά αντίθετα ανοιχτό σε όλο τα φάσμα της Αριστεράς, των σοσιαλιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων, φθάνοντας μέχρι τα φιλελεύθερα αστικά στρώματα που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και θέλουν πρωτίστως να διατηρήσει ο Πειραιάς και το λιμάνι του τα κύρια χαρακτηριστικά της ταυτότητας του: τον ανοιχτό και ανεκτικό χαρακτήρα του.Στο πλαίσιο αυτό φυσικά οι επιβεβλημένες μαζικές αντιδράσεις στην φαιά τρομοκρατία, όπως το συλλαλητήριο που πραγματοποιεί το μεσημέρι η δημοτική κίνηση «Ανταρσία στο λιμάνι» και άλλοι φορείς, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να λάβει μορφή ή να πυροδοτήσει κάποιου τύπου «βεντέτα» με τους «Χρυσαυγίτες». Το τελευταίο που θέλουμε ως Πολίτες του Πειραιά είναι να πλακωνόμαστε στο ξύλο με τους θλιβερούς θαυμαστές του Χίτλερ. Αντίθετα αυτό επιδιώκουν εκείνοι, αφού έτσι βρίσκουν λόγο υπάρξης. Η απαξίωση πολλές φορές πονάει πιο πολύ.
Τραυματίστηκαν κάποιοι, ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά, καθώς πολίτες, καταστηματάρχες, αλλά και μαθητές ενός παρακείμενου φροντιστηρίου έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους δεχόμενους την απρόκλητη επίθεση, απομακρύνοντας τους Χρυσαυγίτες - αυτό το τελευταίο έχει την ξεχωριστή του σημασία.
Οι πολίτες του Πειραιά στάθηκαν απέναντι στους επιγόνους των ταγμάτων εφόδου.
Ο Πειραιάς έχει την ιστορία του ως μία ανοικτή πολυπολιτισμική πόλη. Φυλές, θρησκείες, ιδεολογίες και γλώσσες έβρισκαν πάντοτε καταφύγιο στο φιλόξενο αυτό λιμάνι. Ανεξάρτητα από τις όποιες μορφές αντίδρασης στο φαινόμενο της ανόδου μιας ακραία μισαλλόδοξης και ελάχιστα συγκαλυπτόμενης φιλοναζί ιδεολογίας όσοκαι των μορφών τρομοκρατίας που υιοθετούν τα «τάγματα εφόδου» της , ένα πλατύ μέτωπο απομόνωσης τους πρέπει και μπορεί να υιοθετηθεί.
Όχι περιχαρακωμένο στους «συνήθεις υπόπτους», μιας ακτιβίστικης Αριστεράς, αλλά αντίθετα ανοιχτό σε όλο τα φάσμα της Αριστεράς, των σοσιαλιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων, φθάνοντας μέχρι τα φιλελεύθερα αστικά στρώματα που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και θέλουν πρωτίστως να διατηρήσει ο Πειραιάς και το λιμάνι του τα κύρια χαρακτηριστικά της ταυτότητας του: τον ανοιχτό και ανεκτικό χαρακτήρα του.Στο πλαίσιο αυτό φυσικά οι επιβεβλημένες μαζικές αντιδράσεις στην φαιά τρομοκρατία, όπως το συλλαλητήριο που πραγματοποιεί το μεσημέρι η δημοτική κίνηση «Ανταρσία στο λιμάνι» και άλλοι φορείς, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να λάβει μορφή ή να πυροδοτήσει κάποιου τύπου «βεντέτα» με τους «Χρυσαυγίτες». Το τελευταίο που θέλουμε ως Πολίτες του Πειραιά είναι να πλακωνόμαστε στο ξύλο με τους θλιβερούς θαυμαστές του Χίτλερ. Αντίθετα αυτό επιδιώκουν εκείνοι, αφού έτσι βρίσκουν λόγο υπάρξης. Η απαξίωση πολλές φορές πονάει πιο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου