Από τους αγανακτισμένους στον Κασιδιάρη και στη «Ζώνη»

Πριν ένα χρόνο η πλατεία Συντάγματος κατακλυζόταν από δεκάδες χιλιάδες «αγανακτισμένους» πολίτες που διαμαρτύρονταν, στην αρχή ειρηνικά , στη συνέχεια δυναμικά έως δυναμικότατα, για την οικονομική κρίση και την πολιτική της κυβέρνησης. Λίγο αργότερα η «πολιτικοποίηση» του κινήματος αυτού δημιούργησε τις λαϊκές συνελεύσεις επί μέρους πλατειών που υποτίθεται συντόνιζε κι εξειδίκευε κατά περιοχή τις εκδηλώσεις διαμαρτυριών. Έγινε τότε μόδα η τραμπούκικη  (κι οπωσδήποτε ξένη με τις παραδόσεις της Αριστεράς) μέθοδος της διάλυσης δημοσίων συγκεντρώσεων, «άλλων», ιδίως αν σ’ αυτές τις «διαφορετικές» συμμετείχαν βουλευτές που είχαν ψηφίσει το Μνημόνιο.

Αλλά κάποιες φορές ακόμη κι αν δεν συμμετείχαν τέτοιοι. Θυμάμαι π.χ. συγκέντρωση έξω από ταβέρνα στην πλ. Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη με συνθήματα κατά του… Φώτη Κουβέλη που έτρωγε εκεί με φίλους του της ΔΗΜΑΡ , με κυρίαρχο σύνθημα το εμπνευσμένο  «έξω από τη Θεσσαλονίκη του… ΠΑΣΟΚ το δεκανίκι».

Αντίθετα δεν θυμάμαι τα συνθήματα με τα οποία τοπικοί πειραιώτες αγανακτισμένοι προσπάθησαν να διαλύσουν την παρουσίαση του βιβλίου μου «Σκιές στα νερά», επειδή θα μιλούσαν ο Φώτης Κουβέλης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος κι ο Δημ. Καρύδης. Και δεν θυμάμαι γιατί είχα σκάσει στα γέλια αφ’ ενός μεν με το γεγονός ότι έχασαν τον δρόμο και μπέρδεψαν το μπαρ που θα γινόταν η εκδήλωση με ένα διπλανό, αφ’ ετέρου δε είχα εξοργιστεί με την επιλογή τους (διαμαρτυρία σε συγκέντρωση βιβλίου!), αλλά και την κομπλεξική επιμονή τους (από το μεσημέρι είχαν ενημερωθεί ότι τελικά δεν παραβρίσκονταν οι πολιτικοί).

Τέλος πάντων περασμένες ιστορίες. Σχέση με το σήμερα όμως έχουν. Η «Χρυσή Αυγή» έκανε τα πρώτα της βήματα στην πλ. Αγίου Παντελεήμονα, αλλά ενηλικιώθηκε κι απέκτησε «δικαίωμα εκλέγεσθαι» στην πλατεία Συντάγματος. Ο Κασιδιάρης και κάθε κασιδιάρης εκεί νομιμοποιήθηκε. Φυσικά δεν περιμένω από φίλους μου που είδαν πέρυσι στις πλατείες την ευκαιρία της επανάστασης και μπήκαν μέσα να κάνουν, ως όφειλαν, την αυτοκριτική τους. Πέρσι όταν θυμίζαμε, όσοι θυμίζαμε ότι κατσαρόλες κτυπούσαν οι «νοικοκυραίοι» διαμαρτυρόμενοι  κατά του Αλιέντε στην Χιλή κι ότι χρειάζεται προσοχή στη διαχείριση των συμβόλων, ήμασταν «δεξιοί». Όταν επισημαίναμε τον κίνδυνο   που έκρυβε ο χυλός της πλατείας, τον φασισμό που εξέπεμπαν συνθήματα συλλήβδην κατά των πολιτικών , ακόμη και τον εξ αριστερών υιοθετηθέν «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», επίσης αντιδραστικοί ήμασταν. Κι όταν πέρα απ’ τους γραφικούς που κρατούσαν κρεμάλες μπουκάρισαν συντεταγμένα κι απροκάλυπτα οι «Χρυσαυγίτες» στην πλατεία, ήμασταν υπερβολικοί όσοι εκδηλώναμε την ανησυχία μας για το που μπορεί να φτάσει το πράγμα. Έφτασε εδώ που έφτασε- ελπίζω να μην πάει παρακάτω.

ΥΓ. Το ΚΚΕ ποτέ δεν φλερτάρισε με το «κίνημα της πλατείας» και τον μικροαστικό χυλό του. Αυτό είναι αλήθεια. Δεν είναι όμως άμοιρο ευθυνών για την τραμπουκοποίηση του δημόσιου βίου. Ένα παράδειγμα. Στο Πέραμα, στη Ζώνη της ανεργίας (εκεί που συμπτωματικά η «Χρυσή Αυγή» ξεπέρασε το 12% ), μήνες τώρα συνδικαλιστές του , που ελέγχουν με μεθόδους μαφίας ποιος θα κάνει μεροκάματο και ποιος θα πεινάσει, έχει στοχοποιηθεί μήνες τώρα γνωστός ανένταχτος συνδικαλιστής  της Αριστεράς. Αποτελεί  απειλή η παρουσία του για την διαιώνιση αυτού του καθεστώτος εκμετάλλευσης που έχουν επιβάλλει οι άνθρωποι του Περισσού εκεί. Είναι ο Κώστας Σερεβέτας για τον οποίο έχω ξαναγράψει. Πλέον δεν τον απειλούν, αλλά κυριολεκτικά του την στήνουν και τον σαπίζουν στο ξύλο όποτε τον δουν στη Ζώνη να προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα μεροκάματο.

Σκέφτομαι ότι τώρα που το τηλεοπτικό ξύλο είναι εκείνο που πουλάει και κάνει κάποιους να βλέπου ν επιτέλους πέρα από την μύτη τους, σκέπτομαι μήπως πρέπει να κανονίσουμε την επόμενη φορά που θα κατέβει στο Πέραμα ο Σερεβέτας να τον ακολουθεί και καμιά κάμερα. Να καταγραφεί η βία κι η τρομοκρατία των εκεί εργατοπατέρων. Ή τουλάχιστον, αν φοβηθούν την κάμερα και δεν εκδηλωθούν,  να βρει τη ευκαιρία να κάνει ένα μεροκάματο ο άνθρωπος.