… και τα κακά νέα

Το ζήτημα όμως, σε συνέχεια των παραπάνω, βρίσκεται στο αν και πόση λογική έχει μείνει σ’ αυτήν την γωνιά του πλανήτη. Την περασμένη εβδομάδα με τον γερμανό συνάδελφο Μίκαελ Τούμαν της έγκυρης DIE ZEIT, πραγματοποιήσαμε μια μεγάλη έρευνα σε τρία επίπεδα για την οικονομική κατάσταση στην χώρα, τις προοπτικές της , αλλά και το βάθος της κρίσης, όπως επίσης και για το πώς απλοί άνθρωποι και σημαίνουσες εταιρείες ετοιμάζονται για το απευκταίο , εφιαλτικό σενάριο της εξόδου από την ευρωζώνη.

Δεσμεύομαι να μεταφέρω  στο Portnet.gr τα σχετικά ρεπορτάζ, παράλληλα με την δημοσίευση τους στην εφημερίδα. Προς το παρόν μπορώ να αποδώσω την εικόνα που εισπράξαμε με μια λέξη: μαυρίλα!

Συνομιλητής μας εφοπλιστής αποκαλύπτει πως τέσσερις εφοπλιστικές εταιρείες είναι έτοιμες να αποχωρήσουν από τον Πειραιά. Η Ανατολή, από τον Κόλπο έως το Χονγκ- Κονγκ, φαντάζουν ως οι πιθανότεροι προορισμοί εγκατάστασης τους, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Μεγαλύτερη αρνητική φυσικά σημασία θα έχει η επιβεβαίωση αυτής της προοπτικής για τους εκατοντάδες απλούς εργαζόμενους τους που θα μείνουν πίσω. Στις λίστες ανεργίας. (Οι ίδιοι οι εφοπλιστές, οι εργαζόμενοι εν πλω και τα κορυφαία στελέχη των εταιρειών τους, φυσικά δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν παρά ίσως μόνο… νοσταλγία για την χώρα).

Δύο κορυφαίοι τραπεζίτες μας περιέγραψαν με τους πιο δραματικούς τόνους τι θα γίνει στην Ελλάδα, αν «συμβεί η δραχμή».  Τα περισσότερα  είναι γνωστά κι από τις εκθέσεις Τραπεζών (που δέχτηκαν τα πυρά του ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν πρέπει να δημοσιοποιείται ότι δεν βολεύει), αλλά όπως και να το κάνεις είναι άλλο πράγμα να τα ακούς , από «πρώτο χέρι» , από ανθρώπους που γνωρίζουν  σε βάθος την κατάσταση και – αν και τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους-συμπίπτουν  στην περιγραφή ενός εφιαλτικού αμέσου μέλλοντος.

Τέλος, αλλά όχι έσχατο επίπεδο της έρευνας τρεις απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Ένας αρχιτέκτονας , απολύτως επιτυχημένος, με πολλές δουλειές στην Ελλάδα κατά το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, στρέφεται πλέον στην αγορά της ίδιας της Γερμανίας. Σε σαφώς χειρότερο σημείο ένας επιχειρηματίας που εισάγει προϊόντα από την Κίνα και την Κορέα, πρέπει πλέον να καταβάλει μετρητά για την εισαγωγή (και να περιμένει να πληρωθεί, αν και όταν τα προϊόντα πουληθούν στην φθίνουσα αγορά της Ελλάδας), μείωσε το προσωπικό του από 35 σε τρείς υπαλλήλους και απλώς περιμένει την χαριστική βολή- την δραχμή. Κι ένας δάσκαλος, υπάλληλος του δημοσίου τομέα, που μετά από 33 χρόνια υπηρεσίας με δύο κόρες να σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο, να παραδέχεται ότι αν το δημόσιο δεν έχει να του καταβάλει τον Ιούλιο τον μισθό του ή του καταβάλει έστω τον μισό, «απλώς θα βάλει τα κλάματα».

Θα έλεγε κανείς πως η  αναζωογονητική δύναμη της θάλασσας στέλνει ακόμη μιαν αύρα αισιοδοξίας πάνω από την έρημο της ελληνικής απόγνωσης. Εκείνης που κάνει τους περιπλανώμενους στην έρημο να βλέπουν ως ψευδαίσθηση, μακριά από κάθε  λογική και πραγματικότητα , οάσεις που δεν υπάρχουν. Το ερώτημα είναι αν η θαλάσσια αύρα, από μόνη της, φτάνει. Φτάνει να ξυπνήσουμε, να βρούμε τον σωστό δρόμο ,να ανασυνταχτούμε , να φτάσουμε σε μια πραγματική όαση.

Ν.Α.