Να παραδοθεί την 6η Μαΐου

Στα νησιά, στα χωριά, πίσω στις πόλεις, σε αυλές, ταράτσες ή σε σπίτια μέσα φιλικά, ακόμη κι όταν ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος κι άφηνε το Έαρ το γλυκύ να περιμένει λίγες μέρες ή βδομάδες πριν έλθει κι εγκατασταθεί, δεν πιστεύω πως υπάρχει Έλληνας που να μην ένοιωσε –ιδίως φέτος- πως όσα μνημόνια κι αν ψηφιστούν αυτό που έχουμε και λέμε Πάσχα, όπως το αντιλαμβάνεται καθείς κι ότι σημαίνει στον καθένα, αυτό, ε λοιπόν όχι, καμιά τρόικα δεν μπορεί να μας το πάρει. 
Από την άλλη όμως φοβάμαι πως λίγοι σκεφτήκαμε κι αναλογιστήκαμε τις ευθύνες μας γιατί απειλούνται (σχεδόν) όλα τα άλλα. Και καλά τέτοιες μέρες ας αφήσουμε λίγο τον λογισμό να ξεκουραστεί κι ας αφήσουμε χώρο στο όνειρο. Από αύριο όμως μήπως πρέπει να το ξανασκεφθούμε πιο λογικά το πράγμα;  Να σκεφθούμε πως φτάσαμε ως εδώ; Ποιοι οι βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης; Να δούμε, δε λέω, κι ο καθένας τις προσωπικές του ευθύνες, αλλά να κάνουμε δίκαια τον λογαριασμό. Και να τον στείλουμε σ’ αυτούς στους οποίους κυρίως αντιστοιχεί ο λογαριασμός. Σ’ εκείνους που έχουν κάνει τη μεγάλη «ζημιά». Παραλήπτες του λογαριασμού  δεν μπορεί να είναι άλλοι από εκείνους που μας πουλάνε παραμύθια χρόνια τώρα. Οι μεν για μια ευμάρεια πλαστική, που στήθηκε στα δανεικά  που μόλις έλειψαν εξαφανίστηκε. Κι οι δε που παραμυθιάζονται και μας παραμυθιάζουν πως όλα μπορούν να μείνουν όπως ήταν. Λένε «όχι» σε όλα και ομνύουν σε μια ακινησία που , κατά τα Γραφάς, θα θέσει σε κίνηση την Ιστορία όταν έλθει ο σοσιαλισμός, η Δευτέρα παρουσία ή κατά έναν μεταφυσικό και θείο τρόπο κινηθούν οι μάζες. Τόσο απλά.
Να στείλουμε τον λογαριασμό και να λύσουμε την δύσκολη πολιτική εξίσωση : «Ναι στην Ευρώπη της αλληλεγγύης , όχι στο μνημόνιο της αποτυχίας». Απ΄όσο γνωρίζω μόνο στην Δημοκρατική Αριστερά λένε (λέμε) κάτι τέτοιο. Δύσκολη εξίσωση. Αλλά αριστεροί είμαστε. Γεννημένοι  για τα δύσκολα.